Μια νύχτα με το ΕΚΑΒ - Σειρήνες, σιωπές και ιστορίες που δεν ξεχνιούνται Ημερομηνία:
Σήμερα 23/6/2025, 06:12 - Εμφανίσεις: 7
«Πονάω!».
Η κραυγή αντηχεί μέσα στη νύχτα στην άνοδο της οδού Γκύζη.
Ενας νεαρός άνδρας είναι πεσμένος στην άσφαλτο, με τη μηχανή του λίγα μέτρα πιο πίσω.
Φοράει κράνος, έχει τις αισθήσεις του, αλλά δεν θα μπορούσε να κινηθεί από τον πόνο.
Οι φίλοι του στέκονται από πάνω του, μουδιασμένοι.
Οι διασώστες του ΕΚΑΒ, με ακριβείς, σχεδόν χορογραφημένες κινήσεις, του φορούν κολάρο και τον ακινητοποιούν σε μια πορτοκαλί σανίδα.
Οι ιστορίες δεν λέγονται εύκολα – Είναι κομμάτια που μένουν ακόμα κι αν πέρασαν χρόνια Το βάρος του – 150 κιλά – απαιτεί ενίσχυση, αλλά προχωρούν.
Ο νεαρός ψελλίζει πως μια γάτα πετάχτηκε στη ρόδα.
Κανείς δεν τον κρίνει.
Ολοι σκέφτονται το ίδιο: ήταν τυχερός…googletag.cmd.push(function() { googletag.display("300x250_m1"); }); Η ώρα είναι 1:30 τα ξημερώματα.
Είμαστε ήδη σχεδόν δυόμισι ώρες στον δρόμο.
Ακολουθούμε ένα ασθενοφόρο του ΕΚΑΒ, με διασώστες τον Δημήτρη Δημητριάδη και τον Ανδρέα Μπινιέρη.
Το ασθενοφόρο που οδηγούν είναι ένα από τα καινούργια οχήματα που έχουν ενταχθεί πρόσφατα στον στόλο του ΕΚΑΒ στην Αττική, με σύγχρονο εξοπλισμό και πλήρη εσωτερική οργάνωση.
Η εικόνα είναι καθαρή, λειτουργική, ανθρώπινη.
Δεν είναι έτσι παντού, όπως μάθαμε – αλλά εδώ είχαμε την ευκαιρία να δούμε το ΕΚΑΒ όπως θα έπρεπε να είναι παντού.
Λίγο μετά τις 23:00 – Η ησυχία πριν από τις σειρήνες Η βάρδια ξεκινά λίγο μετά τις 23:00.
Οχι γιατί υπάρχει άνεση ή χρόνος, αλλά γιατί πρέπει να διατηρήσεις τη ρουτίνα, να φτιάξεις μια μικρή «κανονικότητα» μέσα στο χάος.
Ο καφές πίνεται αργά, γιατί ανά πάσα στιγμή θα μπορούσε να πέσει σήμα.googletag.cmd.push(function() { googletag.display("300x250_middle_2"); });googletag.cmd.push(function() { googletag.display("300x250_m2"); }); Το ΕΚΑΒ στην Αττική τη νύχτα έχει περίπου 20 οχήματα στον δρόμο.
Το πρωί και το απόγευμα τα ασθενοφόρα φτάνουν τα 40-50, αλλά και πάλι δεν φτάνουν.